Een zwarte dag

Morgen wordt het een extreem drukke dag. Ik ben er al helemaal zenuwachtig van en ben al dagen in de weer om een goede planning te maken. Er valt geen tijd te verliezen, want deze kans krijg ik maar een keer per jaar. Het is een unieke kans die ik niet zomaar aan mijn neus voorbij laat gaan. Ik zal efficiënt te werk moeten gaan en heel zorgvuldig mijn tijd moeten indelen. Ik moet heel slim zijn en zorgen dat ik alles kan doen wat ik in mijn gedachten heb. Nou ja, mijn gedachten heb ik uiteraard allemaal op papier gezet, want het zal mij toch niet gebeuren dat ik iets ga vergeten. Mijn lijst is super lang, dus ik maak mij wel een beetje zorgen of ik het allemaal wel haal. Want ik zal tussendoor ook wel even naar huis moeten. Maar als ik een boterhamtrommeltje meeneem en een appeltje, spaart dat natuurlijk weer een hoop tijd. Ik moet er niet aan denken dat ik tijd verlies door zoiets onbenulligs als eten. Koffie sla ik maar over, of misschien giet ik maar meteen een dubbele espresso erin zodra ik naast mijn bed sta. Normaal begin ik met een kopje slappe kruidenthee, maar ik moet er wat voor over hebben. Zo’n dubbele espresso zal mij vast een shake-boost geven om de dag door te komen, ik zal het nodig hebben.

Een tipje van de sluier. En dit is nog maar het begin;

Douglas heeft 25% korting op écht alles,

Hema heeft deals tot wel 50% korting,

Bij Vodafone kun je profiteren van tot 27% korting,

Uniqlo heeft thermo ondergoed in de aanbieding, volgens mij voor de normale prijs, maar met de winter in aantocht, mag dat de pret niet drukken, alsnog heel verleidelijk, want iemand heeft voorspeld dat het binnenkort -20 graden wordt,

H&M heeft ook 20% korting op everything,

GStar heeft een 50% deal,

Bij Apple is er een shopping event met speciale aanbiedingen. Geen idee wat dat betekent, maar beslist de moeite waard om te gaan kijken,

De Bijenkorf heeft maar liefst 54.477 aanbiedingen, daar maak ik mij wel een beetje zorgen over, want dat zijn er best veel..., wel fijn, zo alles onder een dak, voor elk gezinslid, vriend, vriendin, dichtbije of verre kennis wel iets van zijn of haar gading, hartstikke handig dus.

Zal ik eens een geheimpje verklappen? Al deze fantastische kortingen, deals, events, aanbiedingen en profiteer-acties gelden allemaal niet alleen voor mij, maar ook voor jou! Wie weet kom ik je morgen ergens tegen…, hoewel, kleine kans, want ik ga natuurlijk niet aan deze idiote gekte meedoen…

Happy Black Friday

Facebook

Ik was het al langer van plan, maar het kwam er alsmaar niet van. Eigenlijk deed ik er niks mee. Ik was vooral een gluurder, ik postte niks, maar keek vooral wat anderen uitspookten. Dat digitale contact met de buitenwereld voelde soms best gezellig en comfortabel. Maar ik merkte dat mijn FB-vrienden steeds minder persoonlijk bezigheden deelden, maar vooral linkjes van derden. Dus nam ik ruim een half jaar geleden afscheid van Facebook. Dat het ongeveer samen viel met die hele privacy discussie en de Lubach-toestand is eigenlijk toevallig, maar misschien was dat wel net het zetje wat nodig was om woord in daad om te zetten. Om er zeker van te zijn dat ik mijn account niet alleen deactiveerde, maar ook werkelijk verwijderde, moest ik Google raadplegen. Door de zoekterm ‘hoe verwijder ik Facebook’ in te typen, wist Google in ieder geval al als eerste dat ik hiermee bezig was. Lang leve privacy.

Eerlijk is eerlijk, ik heb ook veel plezier aan Facebook gehad. Soms is het gewoon lekker om leuke plaatjes te kijken en te zien waar musea, winkels en tijdschriften mee bezig zijn.

En in het begin vond ik het heel leuk om al mijn vrienden (niet dat het er heel veel waren, hoor) te feliciteren met hun verjaardagen. Sommige vrienden waren ook nichtjes en neefjes die ik niet heel vaak zie, dus eigenlijk voelde dat heel attent. Maar in de loop van de tijd voelde die felicitaties steeds minder spontaan en welgemeend vooral omdat Mark Z. er echt op begon te hameren dat ik al die verjaardagen beslist niet mocht vergeten.

Dat begon al een dag tevoren met een melding op Facebook:

‘Feliciteer … met zijn verjaardag’.

Dan de dag zelf kwam er een mail, want stel dat ik nu uitgerekend die dag niet er toe kwam om op Facebook te kijken:

‘Laat weten dat je vandaag aan hem denkt voor zijn verjaardag’

En vervolgens op Facebook zelf:

‘Wens hem een fijne verjaardag’, en later nog een keer

‘… is jarig’ en dan nog eens:

‘We dachten dat je deze kans om … te feliciteren niet wilde laten schieten’ en

‘Schrijf iets op zijn tijdlijn voor zijn verjaardag’.

Tot slot, een dag later, als ik tenminste nog geen gehoor had gegeven aan al deze reminders, kreeg ik een van Mark Z. een fikse reprimande!

… was gisteren jarig. Wil je hem toch nog feliciteren?

Vooral dat woordje ‘toch’, daar voelde ik mij door van mijn stuk gebracht. Ik was niet attent geweest, sterker nog, ik was blijkbaar een botterik, want na al deze hulp die Mark Z. had geboden had ik ‘toch’ nog steeds niet die kleine moeite genomen om te laten merken dat ik aan … had gedacht.

Het gekke was, die Mark Z. wist toch zoveel van mij, maar stuurde mij met dezelfde stelligheid deze geheugen-opfrissers als het onze eigen kinderen en zelfs mijn eigen manlief betrof. Zat manlief tegenover mij aan de koffie met verjaarstaart zijn kaarsjes uit te blazen en dan moest ik hem alsnog via FB feliciteren als ik tenminste wilde voorkomen dat Mark Z. nog gepikeerd zou raken en mij wilde overtuigen dat ik hem dan ‘toch’ maar moest feliciteren.

En dan te bedenken dat al mijn lieve FB-vrienden mij op zelfde manier feliciteerde als ik zelf jarig was. Dat vond ik een hele rare en eigenlijk ook nare gedachte. Nou, een maand nadat ik uit het FB-wereldje was gestapt, was ik jarig. Ik kreeg kaartjes (van die handgeschreven kleurrijke kartonnetjes waar een postzegel op moet en die je eigenhandig in de brievenbus moet deponeren), telefoontjes, appjes en echt bezoek. Ik had een prima dag!

In ieder geval kreeg ik van het Facebookteam een keurige mail dat mijn account in eerste instantie 14 dagen gedeactiveerd zou worden om vervolgens, als ik mij niet zou bedenken tenminste, permanent verwijderd zou worden. Ik dacht nog even dat ik elke dag herhaal-mails zou ontvangen of ik mij alsjeblieft wilde bedenken, maar die zorgen waren onterecht. Zo verdween ik na 14 dagen uit deze digitale wereld.

En de zon ging aan het einde van de dag gewoon onder en kwam de dag erna weer gewoon op…

Plastic 2

Wat moeten we nou met al die plastic prullaria die uitgedeeld wordt aan de kassa van de supermarkt. Meenemen voor de nichtjes, of uit principe laten liggen?

Een paar maanden geleden hadden we de buik helemaal vol van plastic. Niet alleen figuurlijk, maar zo konden we lezen, zeker ook letterlijk. Want, zo bleek, we kunnen niet zonder. We gebruiken plastic onder de douche, we smeren plastic op onze huid en we wassen onze haren met plastic. Het zit in onze kleren, in ons eten en in ons drinken. Hoe vaak zie je niet als je over straat loopt een plastic zak rondzwerven op de stoep en plastic flesjes en verpakkingen in de goot. Dat is dus echt allemaal waardeloos. Al die miljoenen chemische vezeltjes die door de lucht zweven, die ademen wij in en die verdwijnen nooit meer uit ons systeem. Die troep komt dus, zoals gezegd in onze buik, maar ook in onze bloedbaan en in onze hersenen. Logisch gevolg is dat plastic rare dingen doet met ons. Het maakt ons ziek. Zowel lichamelijk als geestelijk. Kanker, dementie, Parkinson, hartfalen en zelfs een kind heeft hier al schade van opgelopen voor het goed en wel op de wereld is gekomen.

Inmiddels is de discussie over het gebruik van wattenstaafjes en plastic zakjes weer wat afgezwakt en over genomen door het afschaffen van het afschaffen van de dividendbelasting en zo, maar dat neemt niet weg dat we met z’n allen ons bewust moeten blijven dat plastic helemaal not so fantastic is …

Behalve al die plastic troep heeft ons lichaam het zwaar te verduren met een te veel aan suikers, alcohol en vetten. En dan nog die nicotine en niet te vergeten dat verdomde fijnstof. Wat een ellende toch allemaal weer.

En toch, we zullen toch ook wel iets goed doen, want ondanks al dat plastic, die suiker en dat fijnstof in ons lichaam, worden we wonderlijk genoeg, steeds ouder. Het aantal 100-jarigen stijgt ontegenzeggelijk (of dit dan allemaal positief is, daar zijn de meningen ook weer over verdeeld, maar dat is weer een hele andere discussie).

Zeer waarschijnlijk komt dit door al die chemicaliën in ons lichaam. Hierdoor worden wij onverwoestbaar. De eerste wetenschappelijke artikelen hierover verschijnen vast en zeker binnenkort in de vakliteratuur. Want hoe dan ook, langzaam maar zeker worden we steeds artificiëler, kunststofferig en synthetischer. Daar komen al die centennials van.

Maar, uiteindelijk, helemaal in the end, als na ruim 100 jaar ons hart is moe- geklopt, blijft er van ons lichaam wel op deze aardkloot een klein chemisch restje achter, met alle gevolgen van dien. De volgende uitdaging dient zich aan…