Facebook

Ik was het al langer van plan, maar het kwam er alsmaar niet van. Eigenlijk deed ik er niks mee. Ik was vooral een gluurder, ik postte niks, maar keek vooral wat anderen uitspookten. Dat digitale contact met de buitenwereld voelde soms best gezellig en comfortabel. Maar ik merkte dat mijn FB-vrienden steeds minder persoonlijk bezigheden deelden, maar vooral linkjes van derden. Dus nam ik ruim een half jaar geleden afscheid van Facebook. Dat het ongeveer samen viel met die hele privacy discussie en de Lubach-toestand is eigenlijk toevallig, maar misschien was dat wel net het zetje wat nodig was om woord in daad om te zetten. Om er zeker van te zijn dat ik mijn account niet alleen deactiveerde, maar ook werkelijk verwijderde, moest ik Google raadplegen. Door de zoekterm ‘hoe verwijder ik Facebook’ in te typen, wist Google in ieder geval al als eerste dat ik hiermee bezig was. Lang leve privacy.

Eerlijk is eerlijk, ik heb ook veel plezier aan Facebook gehad. Soms is het gewoon lekker om leuke plaatjes te kijken en te zien waar musea, winkels en tijdschriften mee bezig zijn.

En in het begin vond ik het heel leuk om al mijn vrienden (niet dat het er heel veel waren, hoor) te feliciteren met hun verjaardagen. Sommige vrienden waren ook nichtjes en neefjes die ik niet heel vaak zie, dus eigenlijk voelde dat heel attent. Maar in de loop van de tijd voelde die felicitaties steeds minder spontaan en welgemeend vooral omdat Mark Z. er echt op begon te hameren dat ik al die verjaardagen beslist niet mocht vergeten.

Dat begon al een dag tevoren met een melding op Facebook:

‘Feliciteer … met zijn verjaardag’.

Dan de dag zelf kwam er een mail, want stel dat ik nu uitgerekend die dag niet er toe kwam om op Facebook te kijken:

‘Laat weten dat je vandaag aan hem denkt voor zijn verjaardag’

En vervolgens op Facebook zelf:

‘Wens hem een fijne verjaardag’, en later nog een keer

‘… is jarig’ en dan nog eens:

‘We dachten dat je deze kans om … te feliciteren niet wilde laten schieten’ en

‘Schrijf iets op zijn tijdlijn voor zijn verjaardag’.

Tot slot, een dag later, als ik tenminste nog geen gehoor had gegeven aan al deze reminders, kreeg ik een van Mark Z. een fikse reprimande!

… was gisteren jarig. Wil je hem toch nog feliciteren?

Vooral dat woordje ‘toch’, daar voelde ik mij door van mijn stuk gebracht. Ik was niet attent geweest, sterker nog, ik was blijkbaar een botterik, want na al deze hulp die Mark Z. had geboden had ik ‘toch’ nog steeds niet die kleine moeite genomen om te laten merken dat ik aan … had gedacht.

Het gekke was, die Mark Z. wist toch zoveel van mij, maar stuurde mij met dezelfde stelligheid deze geheugen-opfrissers als het onze eigen kinderen en zelfs mijn eigen manlief betrof. Zat manlief tegenover mij aan de koffie met verjaarstaart zijn kaarsjes uit te blazen en dan moest ik hem alsnog via FB feliciteren als ik tenminste wilde voorkomen dat Mark Z. nog gepikeerd zou raken en mij wilde overtuigen dat ik hem dan ‘toch’ maar moest feliciteren.

En dan te bedenken dat al mijn lieve FB-vrienden mij op zelfde manier feliciteerde als ik zelf jarig was. Dat vond ik een hele rare en eigenlijk ook nare gedachte. Nou, een maand nadat ik uit het FB-wereldje was gestapt, was ik jarig. Ik kreeg kaartjes (van die handgeschreven kleurrijke kartonnetjes waar een postzegel op moet en die je eigenhandig in de brievenbus moet deponeren), telefoontjes, appjes en echt bezoek. Ik had een prima dag!

In ieder geval kreeg ik van het Facebookteam een keurige mail dat mijn account in eerste instantie 14 dagen gedeactiveerd zou worden om vervolgens, als ik mij niet zou bedenken tenminste, permanent verwijderd zou worden. Ik dacht nog even dat ik elke dag herhaal-mails zou ontvangen of ik mij alsjeblieft wilde bedenken, maar die zorgen waren onterecht. Zo verdween ik na 14 dagen uit deze digitale wereld.

En de zon ging aan het einde van de dag gewoon onder en kwam de dag erna weer gewoon op…