Een
rollertje plakband, daar was ik naar op zoek. Niet heel bijzonder, maar ik
stelde wel belachelijk hoge eisen aan mijn simpel rolletje plakband. Geen
merkloze rol voor mij, ik wilde er een van 3M. En dan niet die groene verpakking,
nee, de blauwe moest het zijn. De semi- permanente. Ik ging niet voor minder.
Nu
woon ik redelijk centraal in een best grote stad, maar waar kon ik bij mij in
de buurt een semi- permanent-, 3M-, in blauw doosje-, rolletje plakband vinden.
De
eerste winkel die mij te binnen schoot was V&D. Al snel bleek dat het
filiaal waar voorheen boeken, kantoor- en computer benodigdheden verkocht
werden was gesloten. Door de ramen heen wierp ik een blik op de restanten van inmiddels
gedemonteerde kasten, balies, presentatie- en verpakkingsmaterialen. Een triest
gezicht. De afdeling bleek naar de overkant verhuisd. Ik liet mij naar boven
rollen, naar de vierde verdieping. Volgens mij was ik nog nooit zo ver en zo
hoog geweest in V&D. Ik daalde al snel weer onverrichte zaken weer af naar
de begane grond. Geen plakband, geen kantoorbenodigdheden, helemaal niks. In
een klein hoekje op deze verdieping waren een paar medewerkers de boel nog aan
het uitpakken en inrichten. Het zag er een beetje wanhopig uit. De hele winkel
straalde triestigheid uit. Versleten vloer, koude verlichting, opgestapelde
spullen, niet echt een omgeving waar ik in de mood kwam om langer te blijven
dan nodig was. Zelfs de gebloemde jurkjes hingen verwelkt op een hangertje.
Wat
is er toch gebeurd met de Vroom & Dreesmann? Binnenkort is misschien het
warenhuis uit ons straatbeeld verdwenen. 130 jaar geleden opgericht door twee
zakenpartners die later ook zwagers werden. Toch een raar en beetje verdrietig
idee.
Maar
ja, ik kan nu wel gaan piepen, maar zelf ben ik ook een beetje verantwoordelijk
voor deze ondergang. Niet in mijn eentje natuurlijk, blijkbaar hebben vele
mensen met mij verstek laten gaan om te regelmatig winkelen bij dit warenhuis. Want
de tijd dat ik er schoolspullen kocht voor een nieuw schooljaar ligt toch al
enige tijd achter mij. De Hema was nog niet zo hip, de Bijenkorf was alleen in
andere steden dus onbereikbaar, de kantoorboekhandel was saai, dus V&D was
the place to be. Het uitzoeken van kaftpapier, schriften, Pritt-stift, Typex,
pennen en natuurlijk de schoolagenda was een serieuze aangelegenheid en nam
uren in beslag. De Rijam agenda met de nieuwste popplaatjes, songteksten en strips
was toch wel de belangrijkste aanschaf. De agenda werd in de loop van het
schooljaar dikker en dikker. Uiteraard niet van het wel- of- niet genoteerde huiswerk
en het lesrooster, maar briefjes, stickers, uitgeknipte plaatjes van nog meer popgroepen
en songteksten uit de Hitkrant werden er in verzameld. De pagina’s van de
agenda werden diagonaal dubbel gevouwen zodra er weer een schoolweek afgewerkt
was. Die week kwam dan gelukkig nooit meer terug en maakte duidelijk dat een
vakantie weer dichterbij kwam. Tegen het einde van het schooljaar was de agenda
zo’n onmogelijk volumineus object geworden, dat er bijna geen boeken meer paste
in de ‘pukkel’.
Rijam,
zag ik op de website, maakt nu trouwens oersaaie ‘bureau-, zak- en plan agenda’s.
Toen ik weer met een hoofd vol nostalgie naar huis wandelde, vond ik uiteindelijk het semi- permanent-, 3M-, in blauw doosje-, rolletje plakband in een degelijke kantoor-benodigd-heden-winkel. En ja, Vroom & Dreesmann? Ik hoop dat Willem en Anton vanaf een wolkje daarboven niet te verdrietig zijn dat ze net als mijn plakband semi- permanent bleken te zijn.
Toen ik weer met een hoofd vol nostalgie naar huis wandelde, vond ik uiteindelijk het semi- permanent-, 3M-, in blauw doosje-, rolletje plakband in een degelijke kantoor-benodigd-heden-winkel. En ja, Vroom & Dreesmann? Ik hoop dat Willem en Anton vanaf een wolkje daarboven niet te verdrietig zijn dat ze net als mijn plakband semi- permanent bleken te zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten