Empty nest

Ineens is het zover.

De tijd dat mijn armen elke week een beetje langer werden door de loeizware boodschappentassen is definitief verleden tijd.

De fase van kilo’s sinaasappels, containers melk, emmers pindakaas en meters broden, om de immer hongerige magen van onze eigen kinderen en die van anderen te vullen is voorbij.

De inmiddels welbekende bakfiets was er nog niet, maar ik had, en heb trouwens nog steeds, wel een heuse ‘transport’ fiets. Een stevig zwart, zwaar baksel.

Ik wist precies hoeveel er op, in en aan mijn fiets paste; een grote tas voor op in een kratje, één aan het stuur links en één aan het stuur rechts.

Zo lukte het mij nog net om de paar straten van de Appie weer naar huis te fietsen. Op die ene keer na, is het altijd goed gegaan. En die ene keer dat het goed fout ging, ja, daar kon ik zelf niks aan doen, echt niet. Ik kreeg een flinke zet van een motorkap en kon ik mezelf, de gele vla en de roosvicé uit de tramrails schrapen. Alles was gebutst, kapot, beschadigd en gekneusd. Ik ben er zeker van dat ik een engeltje op mijn schouders had.

Van dit alles is nu geen sprake meer. De winkelkar heb ik verruild voor een mandje. De grote zware tassen hebben plaats gemaakt voor een vrolijk gebloemd tasje dat nonchalant over mijn schouder bungelt, met daarin een stronkje broccoli en twee mootjes vis.

Maar bij het tafeldekken graai ik toch onbewust in de la naar een handvol bestek. Met hetzelfde automatisme laat ik ook weer vork voor vork terugglijden in de bak, totdat er twee overblijven.

De afwasmachine draait nog maar eens in de twee dagen, de vuilniszak raakt niet vol en begint te stinken en de wasmand puilt niet meer uit.

Gelukkig is er altijd weer een einde- van- de- maand. Dan zijn de stoelen aan tafel weer bezet en gaan ze na een tijdje weer naar hun eigen huis met een tasje was, met daarin verstopt tussen de schone onderbroeken en handdoeken wat fruit, een pak koekjes, een paar plee rollen of een flesje shampoo. Ze moeten er een beetje om lachen, ik eigenlijk ook, maar ik kan het niet laten.

Dit alles is natuurlijk niet gebeurd van de ene op de andere dag, het is heel geleidelijk gegaan, maar zo voelt het gek genoeg niet.

Toch brengt ook deze fase voor ons allemaal weer nieuwe mooie perspectieven, nieuwe vrijheden, mogelijkheden voor het maken van nieuwe plannen. Dat voelt goed, niet alleen voor ons, maar ook voor hun.
Maar ondertussen is het wel stil in huis……