Vorige week schreef ik dat vakantie verboden moest worden. Vakantie
van onze kinderen dan. Het maakte bij een heleboel mensen veel herkenbare
gevoelens los, zo merkte ik. Nog een week of drie te gaan…
Daarentegen is vakantie voor ons, volwassenen natuurlijk wel
toegestaan. Veelvuldig zelfs. Temeer omdat onze kinderen in de volwassen
leeftijd of best alleen thuis kunnen blijven, of al het huis uit zijn. Wij
kunnen dus gaan wanneer we maar willen, waar we maar willen en hoelang we maar
willen. Verschil moet er wezen, toch?
Zo gingen ook wij op vakantie. We zijn weliswaar al even
terug, maar we genieten nog steeds heerlijk na. Onze kinderen lieten ons met
een gerust hart gaan, tenslotte hadden wij de vakantie goed voorbereid.
Daarbij, wij hadden een betrouwbaar persoon vooruitgestuurd. Eliza. Eliza had
ons verzekerd dat ze er al eens was geweest. Ze (ik denk tenminste dat het een ‘ze’
is) zei; ‘Eliza was here’. Eliza had zelfs voor ons een route uitgestippeld hoe
we er moesten komen.
Eliza was alleen erbij vergeten te melden dat ‘waar iedereen
rechts afslaat, sla ik linksaf’ dat we dat niet te letterlijk moesten nemen.
Maar dat ze door dit motto ‘de meest bijzondere bestemmingen
had ontdekt’, daar kwamen ook wij al snel achter. De summiere routeomschrijving
waar het niet zo nauw werd genomen met ‘links’ en ‘rechts’ bracht ons
uiteindelijk in de keuken van het restaurant van Il Palmento in Puglia. De
kogelronde kok met een hoop brillantine in zijn lokken maakte ons met veel
gebaren duidelijk dat we de dienstingang hadden genomen en wees ons vriendelijk
de hoofdingang. Daar werden we gastvrij ontvangen en kregen een rondleiding over
het voormalig wijnhuis, nu dus hotel. Op het terrein stonden originele Trulli, cilindervormige
stenen huisjes met een puntdak, die omgebouwd waren tot comfortabel kamers. De
tuin stond vol olijf- en fruitbomen, prachtige kleurige bloemen en andere
exotische planten. Een waar paradijs. Het wachtwoord voor de wifi was ‘relax’.
Eigenlijk is dat meteen de beste omschrijving van Il Palmento.
Het restaurant
serveerde verse lokale gerechten, heel puur en simpel, maar o zo lekker. Na het
ontbijt werd er koffie geserveerd met home-made taartjes met fruit uit de tuin.
Puglia is de hak van Italië, op ongeveer twee uurtjes
vliegen van Amsterdam. Een prachtige oorspronkelijke omgeving, niet of
nauwelijks aangetast door toerisme, een rijke historie, prachtige steden en
dorpen, een mooie kust en uiteraard fantastisch eten. Alles draait om eten in
Puglia. Daar wordt uitgebreid de tijd voor genomen. Het openbare leven ligt
stil van half een tot half vijf. Grote families waar de generaties heerlijk
door elkaar krioelen zitten aan lange tafels met schalen olijven, cadeautjes
uit de zee, heerlijk brood en zoete tomaten te genieten. De tijd lijkt er stil
te hebben gestaan.
Toch een kleine bekentenis naar aanleiding van het vorige stukje; het bleek dat de paracetamol in de verkeerde tas zat en de
blarenpleisters hadden we helaas niet meegenomen. Ik scheet zeven kleuren
stront nadat manlief bij een nachtelijk toiletbezoek had geconstateerd dat er
een schorpioen onder het bad zat, vond alleen de hagedissen leuk als ze op
gepaste afstand bleven. Die wilde dieren zijn aan mij dus niet besteed, blijkbaar
ben en blijf ik een stadsmens. De schaduw van de olijfboom bleek geen factor
tig te bevatten en het zwembad bleek aan een kant best diep.
We hebben weliswaar heel goed op elkaar gepast, op onze tas
en pas. Volgens mij hebben we regelmatig het thuisfront op de hoogte gehouden
en onze glazen meer dan goed in de gaten gehouden….!
Grote kans dat we Eliza er nog eens op uit sturen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten