Verhuizen

Als je ergens meer dan vijfentwintig jaar hebt gewoond kan verhuizen een behoorlijke uitdaging zijn. Zeker als er in dat huis twee kinderen zijn geboren en getogen en je man een hobby heeft, of twee….. En eerlijk is eerlijk, als je zelf ook het een en ander hebt verzameld in de loop van de jaren onder het mom van, daar ga ik ooit nog wat mee doen als ik later groot ben. Dus in eerste instantie denk je aan opruimen, moeilijke beslissingen nemen over wel of niet bewaren, weggooien, weggeven, dozen in- en uitpakken en veel sjouwen.
Maar niets is minder waar. Verhuizen is best leuk en heel verhelderend. Al je bezittingen laat je weer eens een keer door je handen gaan. Het is echt opvallend dat je van het meeste nog weet van wie en waarom je het hebt gekregen, of waarom en wanneer je zelf een bepaalde aanschaf broodnodig vond. We kunnen allemaal wel roepen dat we niet materialistisch zijn en best zonder of op zijn minst met minder bezittingen kunnen. Maar toch vormen al deze spullen jouw eigen geschiedenis en zijn wel degelijk belangrijk en van waarde.

Ik kwam allerlei bijzondere, grappige en dierbare herinneringen tegen; oude brieven (ja, ik wist eigenlijk niet meer dat ik zoveel jaren terug al graag schreef), foto’s, onze trouwkleren, ge-wel-di-ge tekeningen van de kinderen en lieve, maar ook schattige boze briefjes van toen ze net op school zaten. Keukenattributen die ik al een tijdje kwijt was, of beter gezegd, die ik even niet kon vinden, kleren die ik weer herontdekte en boeken waarvan ik vergeten was dat ik ze had en ga zo maar door.
Dus dat fysieke verhuizen bleek eigenlijk vol verrassingen te zitten en best mee te vallen. We installeerden ons op onze nieuwe plek en lieten familie en vrienden ons nieuwe adres weten.

Eerlijk is eerlijk, zo’n nieuw huis is echt wel even wennen. Hoe zeer we ook hadden uitgekeken naar onze nieuwe thuis, de eerste dagen voelde onwennig, alsof je op vakantie in een vreemde hotelkamer slaapt.

In die kwart eeuw waren we vergroeid met ons –letterlijk- oude huis. We wisten precies waar de zwakke en sterke plekken zaten. We accepteerden de scheve muren met hier en daar een scheur, onverwachte lekkages, dat het huis stond te trillen als de wasmachine centrifugeerde, de verwarming die niet optimaal functioneerde en de ‘natuurlijk’ ventilatie. Maar ook dat het huis van elastiek leek zodat er menig feestje, etentje en logeerpartij konden worden georganiseerd voor jong en oud. We konden blindelings alles vinden in de kasten (nou ja, ik dan bijna altijd) en ’s nachts in het pikkedonker wisten we feilloos de weg naar het toilet zonder ons te stoten aan onlogische drempels of oneffenheden in de houten vloer. De lichtknopjes, de kraan, zelfs het doosje paracetamol, alles konden we op de tast vinden.

Het is dus niet raar dat het even tijd nodig heeft voordat ons nieuwe huis ook echt een thuis werd. Gelukkig duurde dit alles niet lang. So far, so good!
De grootste uitdaging begon echt pas toen we eenmaal met onze spulletjes op de nieuwe stek zaten. Nu moesten nog gas, elektra, internet, krant, telefoon, bank, vak gerelateerde bladen, goede doelen, culturele instellingen, huisarts, apotheek, ANWB, gemeente en ga zo maar door ook een adreswijziging ontvangen. Winkels waar we ooit gegevens hebben ingevuld, zelfs blijkbaar in het buitenland, de garage, de bibliotheek, het lijkt of er geen einde aan de lijst komt van mensen en instellingen die allemaal weten waar wij wonen en die weten wat wij leuk en belangrijk vinden in het leven. Gek eigenlijk. We denken dat we sinds Google en Facebook geen privacy meer hebben maar het lijkt er op dat we onze privacy al lang geleden zelf hebben weggegeven door te pas en te onpas onze gegevens in te vullen.

Dus we gingen bellen, mailen, formulieren invullen, nog maar eens bellen, mailen,

eindeloos veel klantenservices bellen en met veel geduld door het keuze menu. Heeft u een vraag over…. Toets dan een ….., heeft u een vraag over…….., toets dan een….. toets nu uw postcode, rekeningnummer, klantnummer, huisnummer, geboortedatum, verzekeringspasje, paspoortnummer, inlogcode en weet ik allemaal niet wat, in.

Iedere keer als ik weer even langs ons oude huis fiets om de vergeten post op te halen ben ik weer verrast dat we toch nog steeds niet alles ‘te pakken’ hebben gehad. We zijn maar een paar straten verderop gaan wonen, dus zo heel spectaculair is het allemaal niet.

Nu, bijna elf maanden verder lijkt het er op dat iedereen van ons nieuwe adres op de hoogte is. Alleen de waterleiding zit blijkbaar zo diep verankerd onder de grond, daar komen we niet vanaf. Klantenservice bellen is een tijdrovende bezigheid, want het keuze menu is ook bij dit bedrijf lang, erg lang. Lachwekkend als je een beetje melig bent, maar buitengewoon ergerlijk als je een hoofdpijn voelt opkomen. Eenmaal een ‘service medewerker’ aan de lijn, snapt ie er niks van, biedt zijn excuses aan en verwijst je naar de website. Ten einde raad ben ik een aantal dagen geleden maar naar het hoofdkantoor gegaan. Hopelijk heeft dit nu een definitieve breuk opgeleverd tussen Waternet en ons oude adres.
Ach, ik realiseer mij maar al te goed dat op de gehele wereld problematiek dit natuurlijk een enorm luxe probleem is. Het is tijdrovend, energie vretend en af en toe chagrijnig makend, maar uiteindelijk zal alles wel goed komen. Maar ik vraag mij toch af hoe anderen dit doen. Mensen verhuizen, vrijwillig of onvrijwillig, met veel spullen of met helemaal niets meer, soms zijn mensen de taal niet machtig, of ze weten de weg niet in dit overgereguleerde formulieren-land. Hoe doen mensen dit allemaal die geen postcode, rekeningnummer, klantnummer, huisnummer, verzekeringspasje, paspoortnummer, inlogcode en soms zelfs niet eens een geboortedatum hebben?