Planten zijn hip, ik heb een
plant, dus ik ben hip!
Dat klinkt bijna net zo
filosofisch als de zin waarmee René Descartes zichzelf onsterfelijk maakte: ‘ik
denk, dus ik besta’.
Maar terug naar de planten. Groen
is de trend. De glossy’s, het internet, de blogs, overal verschijnen ineens planten.
Niet een enkel plantje, nee, hele
groepen van verschillende groensoorten in hoogtes en breedtes, worden
weloverwogen neergezet in goed uitgebalanceerde composities in huis,
restaurants, winkels en kantoren. Alles mag; bladeren, vetplanten en cactussen
in potten, rieten manden of houten kistjes.
Groen is goed voor het klimaat binnenshuis.
Het haalt chemische stoffen uit de lucht, de luchtvochtigheid wordt verhoogd en
planten zetten ongezonde lucht om in zuurstof. Op kantoor gaat je productiviteit
omhoog, waarschijnlijk gaat je eetlust omhoog in een restaurant, raak je geïnspireerd
in een kledingzaak en voel je je thuis een stuk prettiger en minder stressvol.
En dat allemaal door een plantje.
Hoe simpel kan het zijn.
Groen vind ik heel mooi. Echt, ik
hou van planten. Als ik ernaar kijk krijg ik een goed gevoel, het doet gezellig
en huiselijk aan. Helaas ben ik niet geboren met groene vingers. De tijd heeft
mij geleerd dat ik veel moeite heb om planten levend te houden. Ik ben een
stadsmens en heb geen tuin. Ik ben blij dat ik kan meegenieten met het groen
van de buren. Ze zorgen voor een groene zweem op ons balkon. In huis heb ik het
gewoon opgegeven. Ik houd het maar bij bloemen. Het fijne aan een bos bloemen
is dat je ze met goed fatsoen na een week zonder schuldgevoel ze weer in de
prullenmand kan laten verdwijnen.
Maar ik wil ook zo graag hip
zijn, dus vorige week durfde ik het aan om richting plantenmarkt te gaan om een
plantje aan te schaffen die mijn productiviteit omhoog moet brengen, de lucht in
huis opschoont en mijn hoofd stressvrij gaat maken. Ik liep wat onwennig rond
tussen al dat groen, kon het verschil niet zien tussen binnen en buiten
planten, of ze juist in of uit de zon moesten staan. Laat staan of je ze zonder
zorgen een weekendje alleen kon laten. Mijn oog viel op een bescheiden exemplaartje.
De winkelmevrouw hielp mij met een potje en een beetje aarde en toen was ook ik
trotse eigenaar van groen. Als ik er in slaag te om hangende blaadjes, of nog
erger, bruine randjes te voorkomen, kan ik er voorzichtig over gaan nadenken om
nogmaals een gang richting plantenmarkt te ondernemen. Maar zover ben ik nog
lang niet. Hopelijk brengt de zorg van een plant niet teveel stress met zich
mee. Want ik wil eigenlijk ook graag zo’n mooie stilistische compositie.
Ach, wat ben ik toch hip!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten