Bril

Sinds een paar dagen heb ik iets meer inzicht, uitzicht, diepte en scherpte gekregen op de wereld. Mijn kijk op het leven is gewoon een stuk helderder geworden. En dat allemaal zomaar door twee stukjes glas, omringd door een stukje kunststof.

Nou ja, niet zomaar natuurlijk, daar ging heel wat aan vooraf.

Een hele periode van turen, fronsen, knipperen en focussen wel te verstaan. En ontkenning, vooral dat. Ik? Een leesbril? Ik dacht het niet! Maar waarom werd alles ineens zo wazig? Werd ik geïrriteerd van de kleine lettertjes op mijn telefoon? Moest ik het lettertype op de computer op 200% zetten? Kon ik houdbaarheidsdata, gebruiksaanwijzingen en een menukaart niet meer lezen? Leken de pagina’s van boeken en kranten voorzien van een viezige waas? Moest ik nu ook, net als zoveel anderen ineens zeggen ‘sorry, wacht even, ik moet eerst mijn bril op zetten’, als iemand spontaan iets leuks wilde laten zien of lezen?

Het begon met een aantal keren een beetje achteloos langs het brillen display lopen bij de Hema. Na lang dubben kocht ik een brilletje met de sterkte +1. Voor die paar euro wilde ik wel stiekem mijn eigen testje doen. Dat hoefde niemand te weten.

Wat bleek? Het hielp! Een beetje…… een klein beetje maar…… Het lezen ging iets beter, maar het computerscherm werd zo nodig nog waziger en de mensen die bij mij aan tafel zaten werden helemaal onherkenbaar. Een bezoekje aan de opticien leek nu toch de onontkoombare voor de hand liggende volgende stap. Ik bleef de afspraak alsmaar uitstellen en toen ik eenmaal de moed had gevonden kwam deze met een ingewikkelde diagnose met een bijbehorend prijskaartje. Oef, hier had ik niet op gerekend. Compleet naïef en tegen beter weten in ging ik terug naar de Hema en kocht een extra brilletje. Uit het verhaal van de oogmeting had ik namelijk wel één ding onthouden, ik moest leessterkte +2 hebben.  De rest van haar verhaal had ik gemakshalve maar even genegeerd. Wat bleek nu? Het hielp! Een beetje……. Een heel klein beetje maar……. Het lezen ging nu nog beter, mijn telefoon kreeg ineens het formaat van een I Pad, maar de rest van de wereld hulde zich in een dikke mist. Daarbij, als ik in de supermarkt liep had ik dat ding niet bij mij, wilde ik in bed nog even lezen, lag ie bij mijn werkplek en in het restaurant kwam ik erachter dat ik ‘m vergeten was. Hoe kreeg ik het voor elkaar om op het juiste moment Het Bril op de juiste plek te krijgen? Dit werkte toch niet. Ik werd er geïrriteerd van. En duizelig. Mijn oogafwijking kon dus blijkbaar toch niet door de Hema worden afgekocht en opgelost. Misschien was het toch een goed idee om beter naar het advies van de opticien te luisteren.

Nu heb ik één bril waar ik mee kan lezen, op de computer kan werken en mijn medemens diep in de ogen kan kijken. Toch nog een klein nadeel; ik zie nu heel scherp dat de ramen wel een doekje kunnen gebruiken en de vloer een dweiltje…..