De Laatkomer door Dimitri Verhulst

In deze rubriek wil ik graag een stukje schrijven over boeken die ik heb gelezen. Dat hoeven niet per definitie heel recente boeken te zijn. Ik denk dat boeken, ook als ze al een tijdje in de winkel liggen of in de bibliotheek te leen zijn en dus niet meer in de top 10 staan, nog steeds hun aandacht verdienen.

De Laatkomer van Dimitri Verhulst kreeg ik toevallig onder ogen omdat mijn man het cadeau had gekregen.  Het mooie Vlaamse taalgebruik is in het begin een beetje wennen, maar het leest heel fijn. Het gaat over een man die om zijn vrouw, maar eigenlijk ook zijn eigen leven te ontlopen, doet alsof hij zwaar dement is. Hij laat zich doelbewust opnemen in een verpleeghuis en hoeft zo dus niet meer met zijn vrouw samen te leven. Hij belazert niet alleen zijn vrouw en kinderen maar ook het verplegend personeel en zijn hele omgeving. Het heeft een open einde, de vraag is of de hoofdpersoon ingehaald wordt door zijn geveinsde ziekte. Als het de bedoeling was van Verhulst om mij boos te krijgen, dan is hij buitengewoon geslaagd. Ik had erg veel moeite met de levenshouding van deze man. Als dit de manier is om je eigenwaarde terug te krijgen, vind ik dat heel erg. Dementie is niet iets waar je mee moet spelen, en zoals deze man dat doet, mee mag spotten. Voor de mensen die het overkomt en hun omgeving is het heel verdrietig. Ook de zorginstellingen verdienen beter dan Verhulst hier beschrijft. Ik vind het jammer dat in dit boek daar geen moment aandacht aan is besteed.